Ze względu na zwiększone zawilgocenie obiektów historycznych, większości narażona jest na porażenie biologiczne. Jedna z pierwszych czynności jest dezynfekcja powierzchni zaatakowanej przez grzyby lub glony. Aby dezynfekcja była poprawna, preparaty należy stosować, zgodnie z zaleceniami producenta danego preparatu. Pominiecie dezynfekcji powierzchni powoduje porażenie nowych nawet najlepszych materiałów. Poza dezynfekcją nowe materiały w skrajnych warunkach powinny być dodatkowo zabezpieczane.
Baumit FungoFluid (Fluid) | Preparat do usuwania glonów i grzybów
Gotowy do użycia preparat grzybo- i glonobójczy. Przeznaczony do konserwacji i ochrony powierzchni murów, tynków, elewacji budynków, w tym systemów ociepleń itp.
Dopiero potem należy zmyć wodą z dodatkiem środka poprawiającego skuteczność w usuwaniu zabrudzeń. Powierzchnie bez śladów porażenia biologicznego, można myć bez zabiegu dezynfekcji.
Baumit ReClean (FacadeCleaner) | Środek do czyszczenia elewacji
Skoncentrowany środek do usuwania zwykłych i uporczywych zabrudzeń z powierzchni elewacji. Preparat na bazie nisko pieniących substancji powierzchniowo czynnych, o właściwościach czyszczących i pielęgnacyjnych. Do rozcieńczania z wodą. Dzięki zawartości mikroemulsji posiada wzmocnioną siłę rozpuszczania i usuwania zabrudzeń w postaci kurzu, brudu, olejów i tłuszczów.
Wszystkie prace renowacyjne poza specjalistycznymi materiałami do wykonywania nowych tynków czy szpachli, wymagają preparatów do wzmocnienia, wyrównania chłonności czy hydrofobizacja, czyli zabezpieczenia powierzchni przed wodą. Przy ogólnej dostępności wszelkiego rodzaju gruntów tzw. UNIWERSALNYCH do nowych materiałów murowych, ich użycie na powierzchniach starych, osłabionych czy zawilgoconych, zamiast poprawić przyczepność, często szkodzi substancji zabytkowej. Większość obiektów zabytkowych zbudowana jest głównie z materiału ceramicznego -cegły. Są to materiały nasiąkliwe, a takie powierzchnie wymagane są, jako podłoża dla większości zapraw opartych o wapno i cement. Jeszcze 20 lat temu nie stosowano żadnych gruntów a powierzchnie przed tynkowaniem zwilżano jedynie wodą dla wyrównania chłonności i przedłużeniu czasu wiązania, co ułatwiało obróbkę. Nakładanie tynku na suche powierzchnie powoduje ściągnięcie wody zarobowej, co powoduje zagęszczenie materiału, który jest trudny w obróbce i często zrywa się od podłoża. Brak odpowiedniej ilości wody zarobowej, powoduje większy skurcz podczas wiązania, co często kończy się licznymi spękaniami. Dawne standardowe pielęgnowanie tynku poprzez zwilżanie wodą wykonanych tynków, zwłaszcza w okresie letnim obecnie praktycznie jest nieznane. Jest to główny powód licznych spękań i głuchych – niezwiązanych z podłożem nowych tynków. Wiara w cudowne grunty w przypadku tradycyjnych wypraw, powszechnie stosowanych podczas renowacji, prowadzi do błędów wykonawczych i kolejnych kosztów. Uniwersalne grunty w większości produkowane są na bazie dyspersji akrylowych, tworzą powierzchnie praktycznie nienasiąkliwe. Pod szpachle dyspersyjne i kleje sprawdzają się dobrze, jednak brak chłonności ogranicza pierwszy etap przyczepność zapraw mineralnych opartych o wapno czy cement. Zalecane przez większość producentów oczyszczenie spoin miedzy starymi cegłami pod tradycyjne tynki nawet przy osłabionej cegle, zwiększa przyczepność tynku w sposób mechaniczny zdecydowanie lepiej niż jakikolwiek grunt. Gdy budowano mury z przeznaczeniem pod tynki, murowano na tzw. pustą spoinę. Obecnie przygotowanie osłabionych powierzchni polega na stworzenie,, zamków” z oczyszczonych spoin, na głębokość, co najmniej 15-20 mm. Wzmocnienia i zabezpieczenia wymagają jedynie cegły, które będą eksponowane bez tynku. Ze względu a modę wiele ścian, które zawsze były pokryte tynkiem, obecnie eksponowane są bez tynków. Cegła, która od początku miła być tynkowana, była wypalana w niższych temperaturach, co powodowało jej większą nasiąkliwość. Cegła na ściany i mury bez tynku musi być wypalana w wyższych temperaturach, co prowadzi do zeszkliwienia- uszczelnienia zewnętrznych warstw, zwiększając jej odporność na czynniki atmosferyczne głównie wodę. Obdarte z tynków, które przez lata chroniły mury przed szkodliwymi czynnikami atmosferycznymi zwykłe cegły w przyspieszonym czasie ulegają bezpowrotnej destrukcji. Podczas remontów oczyszcza się często stare historyczne tynki z wtórnych warstw malarskich i tynkarskich, tynki takie zawsze należy wzmocnić strukt uralnie przed scalaniem lub kolejnym malowaniem. Preparaty wzmacniające powierzchnie występują na bazie różnych spoiw, silikatowym, siloksanowym lub organicznym. Dobór preparatu ZAWSZE zależy od rodzaju i stanu podłoża oraz planowanych kolejnych warstw.
Gotowy do użycia, paroprzepuszczalny podkład gruntujący do wzmacniania powierzchni mineralnych lub organicznych.
Oryginalne tynki wapienne pokryte w późniejszym czasie mocniejszymi i szczelnymi tynkami-przecierkami cementowymi w większości nadają się jedynie do skucia. Uzupełnienia historycznych tynków powinno być wykonywane tynkami o podobnych parametrach, do XX wieku przeważały tynki wapienne i wapiennymi powinny być uzupełnianie. Zawsze powinna obowiązywać zasada, że każda kolejna warstwa powinna być słabsza od podłoża. Powszechne stosowanie mocniejszych i szczelniejszych tynków i przecierek cementowych, prowadzą do licznych spękań i głuchych tynków. W tych przypadkach nawet najlepsze grunty tego nie zmienią. Szeroka gama produktów wapiennych do tynkowania i szpachlowania z oferty firmy Baumit pozwala dobrać optymalne rozwiązanie dla danego obiektu. Tynki renowacyjne certyfikowane przez WTA, sprawdzają się na zawilgoconych murach przez wiele lat. Elewacyjne materiały sztukatorskie pozwalają na naprawę lub odtworzenie oryginalnych elementów detalu architektonicznego, stanowiących dekorację większości historycznych elewacji.